Lo siento

Het is elke dag weer een feestje om naar Spaanse les te gaan. De woorden hebben prachtige klanken en Spaans is een stuk logischer dan Nederlands. Spanjaarden schrijven de woorden zoals je ze uitspreekt: teléfono, comunicación, profesión. Geen dubbele mm of ss. Waarom moeilijk doen als het makkelijk kan?
Er zijn bovendien woorden waarvan mijn hart echt een stukje sneller gaat kloppen. Wat denk je van cuenta (rekening), deberes (huiswerk), tristeza (triestheid), cielo (de hemel) of amarillo (geel).

Maar het allermooiste Spaans is "lo siento". Iedereen die "het spijt me" zegt, vergeef ik op slag. De gemiddelde Spanjaard maakt van dit woord echt een toneelstukje. De bankemployé die me vanochtend niet kon helpen, zette een uiterst treurig gezicht op: "lo siento, senorita, lo siento". De Catalaanse ober die mijn favoriete salade niet meer voorradig had, grijnsde verontschuldigend: "ah nó, lo siento". En de taxichauffeur die me van het vliegveld naar mijn appartement reed, vertelde wel drie keer dat het hem speet. Eerst om zich te verontschuldigen dat hij geen Engels sprak. Daarna om zich te excuseren voor het feit dat hij tot twee keer toe verkeerd reed. En de derde keer omdat hij toen hij me voor de deur wilde afzetten minstens vijf autospiegels ramde. Die laatste keer zei hij het binnensmonds: "lo siento". Maar ik hoorde het wel. Lo siento, lo siento, zong ik in gedachten terwijl ik de stoute chauffeur een flinke tip gaf :-)

En vandaag was ‘ie er wéér, die mooie kreet. Onze docente vroeg mijn Scandinavische klasgenoot Lina een wereldberoemd iemand te beschrijven. Aan de rest van de klas de schone taak om te raden wie dat dan wel was. In ons beste Spaans vuurden we enthousiast de een na de andere vraag op haar af. Maar na een kwartier waren we nog geen steek verder. Tot iemand op het slimme idee kwam om te vragen of de persoon misschien Sueco (Zweeds) was. "Si", antwoordde Lina. Aha! Ik keek nu verwachtingsvol naar de andere Zweden, die uiteindelijk na wat korte vragen over groot, knap, blond en sportief, een onverstaanbare Scandinavische naam mompelden. Lina knikte instemmend. Hulpbehoevend keek ik naar de Duitse, de Belgische, de Canadese en zelfs naar onze Spaanse docente, maar er ging bij geen van ons een lichtje branden. "Falso! No famoso", schreeuwden we in koor. "Lo siento", giechelde Lina nu een beetje zenuwachtig en met een zacht Zweeds accent.
Tja, het spijt mij ook Lina. Lo siento también. Had maar één van de Björnen genomen, want er is echt geen Zweedse voetbalspeler die wereldberoemd is :-)